Gebogen over mijn laptop, gezeten in de hoek van het bankstel dat ik de laatste weken heel goed heb leren kennen, neem ik een slokje thee. Met een blinde nauwkeurigheid, die een langdurige praktijkervaring verraadt, zet ik zonder van mijn scherm op te kijken het kopje terug op tafel.
Omringd door het gezin, met al hun inmiddels bekende geluidjes: het geklik van vingers op toetsenbord door mijn vriendin, geschuifel op de stoel door mijn jongste dochter die aan haar rekenen zit. Het zenuwachtige getik van voet tegen stoelpoot van de oudste terwijl ze kramp-achtig doet alsof ze iets doet voor school op haar mobiel.
Inmiddels gewend aan de twee pop-ups en bijbehorende pingeltjes van mijn laptop die het iedere vijf minuten stuurt als herinnering aan niet-gelukte updates. Ik gebruik deze audio-visuele hints als knipperpauzes en ik zie de kauwtjes die nog steeds af en aan vliegen met takjes en bouwen aan hun nest onder de dakpannen, met het nodige gekras en gestommel in de zinken dakgoot.
Luid zingende, roepende, klagende en ruziende koolmeesjes bij hun nest in de pruimenboom. De eksters en tortelduiven die komen snacken in de tuin, maar met geruzie worden weggejaagd door elkaar en de kauwen, terwijl de koolmezen het in de gaten houden.
Een zucht van de jongste: ze doet rekensommen (de tafels van 2, 3, 4 en 5) en mompelt dat ze heus wel doorheeft dat er sommen worden herhaald. Ssst, zegt de oudste. Vijf keer vier is hetzelfde als vier keer vijf, dat weet ze heus wel, zegt de jongste. Ssst, sist de oudste. Ik mag heus wel wat zeggen! bitst de jongste. Niet mee bemoeien, klinkt de moederlijke stem van mijn vriendin. Piep, piep, zegt mijn laptop. Tsjip-tsjip gaat de koolmees. De kauw schraapt een rauw keelgeluid. Bemoei je niet met mij! Roept de jongste. Je moet gewoon gaan rekenen! Antwoordt de oudste. En jij moet ophouden zo te trillen en te tikken tegen de tafel! Dat doe ik niet! Wel! Niet, ik doe het tegen mijn stoel! Meiden, hou het rustig. Piep, piep. Maar zij trilt de hele tijd. Niet! Kraaaaw. Dat doe ik niet! Via jouw ellebogen laat je ook de tafel trillen. Dus ga even stil zitten. Welk huiswerk doe je nu eigenlijk? …Weet ik niet. Samen met mij trekt mijn vriendin een frons. De hint is na twee weken duidelijk: de oudste staat zuchtend op en stampvoet de trap op naar haar kamer. Om ‘huiswerk’ te gaan doen. De jongste zucht: weer een som met als antwoord twintig. Het geluid van vingers op de laptop van mijn vriendin en een zucht terwijl ze haar hoofd schudt. Tsjip-tsjip, piep, piep…
Stilte.
Zonder op te kijken pak ik mijn thee op en neem een slok.