Kijk, dit is Jan, Jan die niks kan. Jan kan niets. Hij bakt werkelijk nergens iets van. “Niets?” hoor ik u denken en dan geef ik gelijk toe: ja, natuurlijk kan Jan wel iets, maar nooit dat wat hij eigenlijk van plan is.

Door de jaren heen heeft Jan de nodige tijd en moeite gestopt in het voor elkaar krijgen van iets. Hij heeft plannen uitgewerkt, zich ingelezen, instructievideo’s bekeken, lessen gevolgd, toetsen gedaan, voor de zekerheid alles nog eens herhaald, maar op het moment suprême kan Jan het niet. Jan durft het wel, daar ligt het niet aan. Is het dan zijn motoriek? Ja en nee. Ja, hij is onhandig, maar nee, niet in zo’n mate dat alles uit zijn handen glipt. Jan kan het gewoon niet, het lukt Jan simpelweg niet.

“Is Jan dan echt zo onhandig? Of is het een sukkel soms?!” roept u nu uit. Het antwoord is simpel: ja, Jan is een ongelooflijke sukkel en een kluns bovendien. Alles wat zou moeten fout gaan, lukt, en alles wat zou moeten lukken, gaat fout.

Onze goedlachse mislukkeling van een goede twee meter lang en behept met een modesmaak uit 1951 heeft al zijn tegenslagen altijd met een schouderophalen en een luchtige, gulle lach achter zich gelaten. Maar toch. Onderhuids is het uiteindelijk toch aan hem gaan vreten.

En op dit moment heeft Jan het volle besef met een klap in zijn gezicht gesmeten gekregen. Net als de spiegel van een langsrijdende bus die jou vol in het gelaat treft net op het moment dat je op de stoeprand staat en omkijkt naar die bus. (Een gebeurtenis die Jan bovengemiddeld vaak heeft meegemaakt, trouwens.)

Jan beseft nu dat hij zelfs als sukkel is mislukt. De ware sukkel kan namelijk helemaal niks! Alleen wil zelfs het falen in alles Jan niet lukken. Zo is het hem bijvoorbeeld gelukt een strop te knopen en deze op te hangen aan het plafond in zijn woonkamer. Het is hem zelfs gelukt dit in een passende sfeer te doen. Hij heeft de ouderwetse Philips radio op het dressoir op een klassieke zender afgestemd en het is hem daarna zowaar gelukt een stoel te plaatsen onder zijn strop.

De dodenmars speelt nu helaas niet op de radio, daarvoor heeft Jan altijd te weinig geluk bij het laten lukken van dingen. Een klassiek stuk speelt nu en Jan trekt de strop over zijn hoofd. De bedoeling van onze mismoedige antiheld is het bij de laatste tonen van het muziekstuk de stoel onder hem weg te schoppen en de zwaartekracht zijn lijden te laten eindigen.

Jan is wel een man van moderne dramatiek en hij heeft zijn mobiel in de aanslag, klaar om een selfie te nemen op het allerlaatste moment dat hij nog Jan is. Jan, de man is die niks kan. Voor wie de selfie is, dat weet hij niet. Zo ver heeft hij het allemaal niet uitgedacht.

Dan gaat zijn telefoon. Jan neemt in een automatisme op. Met een kleine vertraging hoort hij door zijn telefoon hetzelfde als wat er uit de radio komt.

“Beste luisteraars, we hebben de vorige kandidaat weer aan de lijn, de verbinding lag er even uit. Stefan uit Weert, bent u daar weer?”
Jan is te verbouwereerd om op te hangen en hij stamelt een vertwijfelde “euh”.
“Fijn dat u er weer bent Stefan, we gaan even naar de reclame en daarna maakt u alsnog kans op de één miljoen Euro!”
Van schrik verliest Jan zijn evenwicht en de stoel wankelt. Heel bijna valt deze om.
“We zijn zo terug, blijf even hangen!”

Jan de man die niks kan (c) 2016 Tonny van Wijhe